Mijn kijk op het leven veranderde

Ik ben heel gelukkig dat ik nu christen ben en dat ik mijn weg in het leven heb gevonden, de goede weg. Het is jammer dat ik pas zo laat in mijn leven Jezus heb leren kennen.

Van kinds af aan heb ik christelijke vrienden gehad, Assyrische en andere christenen. Op school kregen we les over de Islam en mijn christelijke vrienden kregen les over het christendom, maar op school zeiden ze daar niets over. In Iran zag ik de Islam altijd als een religie en ik dacht dat het Christendom ook een religie was. Ik weet nu dat het Christendom helemaal geen systeem is, maar dat het de weg tot verlossing is.

Mijn familie was erg religieus en ook werden er religieuze feesten of plechtigheden in ons huis gehouden. Ik hield hier niet van, maar ik moest wel meedoen en gehoorzamen. Zo ben ik opgegroeid. Ik moest altijd verplicht dingen doen of geloven. Toen ik 14 jaar was moesten we op school enkele keren per dag samen bidden met een voorganger die voor ons stond. Ik wilde dit niet, maar de leraar zei dat het moest, anders kreeg ik geen goede cijfers. Toch deed ik het niet en daarom ben ik twee keer blijven zitten. De andere kinderen hielden er ook niet van, maar om goede cijfers te krijgen, deden ze het toch. Toen werd het me duidelijk dat in de Islam alles uiterlijkheid is en doen alsof. Het was toch te gek dat ik moest bidden om goede cijfers te krijgen op school?

Ze leerden ons bijvoorbeeld dat als je de naam van God in het Arabisch in een krant zag staan, je er niet op moest gaan staan of mee naar de wc moest gaan. Maar als je de naam van God in het Farsi zag staan, dan maakte het niet uit wat je ermee deed. We moesten ook de Koran in het Arabisch uit ons hoofd leren, maar we begrepen er niets van. In de Islam hebben we Imams die vertellen hoe je moet leven, bijvoorbeeld niet liegen of geen slechte dingen doen. Ik zag echter vaak dat ze de regels wel aan ons oplegden, maar dat zij er zelf niet naar leefden. Voor hen maakte het niet uit hoe zij leefden.

Het vreemdst vond ik nog wel dat ze ons over profeten vertelden die meestal aan het oorlog voeren waren. Zij wilden dat iedereen in een land dat zij veroverden moslim werd. Als iemand zich niet wilde bekeren, probeerden ze hem te doden. En dan zeiden ze toch nog dat de Islam vreedzaam en vriendelijk was.
Als het een sterfdag was van één van onze profeten moesten we verplicht huilen om hem, ook al was hij honderden jaren geleden gestorven terwijl hij aan het oorlog voeren was om vrouwen of om een land te veroveren. Als een verjaardag van een kind op zo’n sterfdag viel, werd die verjaardag niet gevierd, want we moesten verdrietig zijn. Zo begon ik steeds meer hekel aan de Islam te krijgen, omdat het zo anders was dan ik voelde dat het moest zijn. Ik zei bij mijzelf: “Ik moet doen alsof ik een moslim ben anders krijg ik problemen met de overheid en met mijn familie. Ik werd hier zo moe van.
In oktober 2012 kwam ik naar Nederland. In november kwam ik in het AZC leersum en ben ik op uitnodiging van vrienden zoals Nazanin, Ehsan en Mehrdad meegegaan naar de Elim gemeente. Eerst dacht ik dat het Christendom een religie was zoals de Islam en was ik er bang voor. Door wat er zondags gezegd werd en door de liederen, begon het me aan te spreken. Het kwam overeen met hoe ik dacht dat het zou moeten zijn. Ik kwam in die tijd verschillende keren bij Elim en ging daarna naar de kerk in Amersfoort, maar ik twijfelde wel. Ik was nog steeds bang en ik wist nog niet veel over Jezus. Het was een strijd in mijzelf. Ik dacht steeds na over het verschil tussen Christendom en Islam. Ik sprak hier ook met Sahar over.

Vanwege de problemen in Iran en de vlucht naar Nederland was ik depressief en kon ik niet slapen. Ik werd naar het RIAGG gestuurd en daar kreeg ik medicijnen. Deze hielpen echter niet.
Door de samenkomsten en de bijbelstudie begon ik te merken dat christenen ook echt deden waar ze over spraken. Toen ik dat ontdekte, ging ik echt geloven in Jezus. Vaak hoorde ik een stem die zei: “doe dit” of “doe dat”. Toen ik met mijn hele hart ging geloven begreep ik dat dit de Heilige Geest en Jezus was die mij op de goede weg bracht. Tijdens de bijbelstudies en wanneer ik zelf in de bijbel las, ontving ik de opluchting waar ik naar op zoek was. Mijn kijk op het leven veranderde. Ik ben nu heel gelukkig met de aanwezigheid van Jezus in mijn leven. Ik ben heel gelukkig dat ik nu christen ben en dat ik mijn weg in het leven heb gevonden, de goede weg. Het is jammer dat ik pas zo laat in mijn leven Jezus heb leren kennen. Ik wil graag meer leren om God en mensen te dienen zoals Shohre, Jahangier of Gijs in onze gemeente doen. Ik dank God dat ik eerst een negatief heb gekregen want daardoor heb ik Jezus leren kennen en nu begrijp ik meer van Gods plan voor mijn leven. Toen ik echt ging geloven wilde ik ook graag gedoopt worden omdat ik geen goed mens ben en zoveel fouten heb. Met de doop wil ik een nieuwe start maken en een nieuw leven ontvangen. Zoals Jezus zegt: “We moeten sterven om op te staan tot een nieuw leven.” Door het lezen in de bijbel en door bijbelstudies heb ik begrepen dat ik moet belijden dat ik een slecht mens was en een nieuw leven moet beginnen door de doop. Jezus was de beste mens die ooit geleefd heeft en zelfs Hij werd gedoopt. Ik ben wel slecht en wil graag gedoopt worden om een nieuw leven te beginnen.

Alireza, mei 2014