Een onbeschrijfelijke vrede in mijn hart

In deze heilige plaats vond ik een heerlijke rust en een onbeschrijfelijke vrede in mijn hart. Ik barstte in huilen uit. Vanaf dit moment begon ik mij te verdiepen in de bijbel en ging ik regelmatig naar de kerk.

Ik ben geboren in Iran in een orthodox religieus gezin. Mijn familie is bijzonder streng tegen vrouwen, zowel jong als oud. Toen ik klein was hadden wij thuis een poster van Maria met het kindje Jezus en een lammetje. Ik hield erg veel van deze poster. Ik had er altijd een heerlijk gevoel bij. Door de regels van de Islam werd er op mij veel druk uitgeoefend door mijn ouders en door mijn omgeving. Dit kwam vooral omdat ik een vrouw was. Hierdoor kreeg ik een afkeer van de Islam. Ik geloofde in Jezus als profeet maar niet als Zoon van God en God. Ik wist niets over de Bijbel of christenen. Op een dag zag ik een DVD over het leven van Jezus. Hier was ik diep van onder de indruk.

Na een paar jaar maakte ik kennis met Leyla, een vriendin van mijn zus. Zij was bekeerd tot het christendom. Leyla kreeg daarna een ongeluk waardoor zij voor 70% verbrand was. Zij moest lange tijd in het ziekenhuis blijven. Niemand dacht dat zij dit zou overleven. Maar in het ziekenhuis gebeurde er een wonder: Jezus Christus kwam in het ziekenhuis in Isphahan haar kamer binnen en zei tegen haar: “Je zult genezen en je gaat naar huis.” Na een tijd mocht zij inderdaad naar huis. De moslims zeiden: ” God heeft haar bestraft met deze brand omdat zij christen is geworden”. Toen zij thuis was, verscheen Jezus een tweede keer aan haar en zei: ” Ik heb jou genezen. Toen Jezus weer weg was, stond er een kruisje op haar schouder. Dat heeft mijn zus ook gezien. Tot op vandaag is dat kruisje nog aanwezig op haar schouder. Leyla had ook suikerziekte en kon geen kinderen krijgen. Na deze verschijning van de Here kreeg zij toch een zoontje. Deze gebeurtenissen met Leyla overtuigde veel van mijn vrienden dat zij door Jezus Christus was genezen. Ik werd ook vervuld met verlangen om bij Jezus te horen. Ik wist echter niet hoe of waar ik moest beginnen.

Het afgelopen jaar moest ik door problemen mijn land en gezin verlaten met twee van mijn kinderen. Tijdens de reis werd mijn dochtertje zo erg ziek dat ik vreesde haar te verliezen. Onbewust riep ik Jezus aan. Dank zij God en door de liefde van Christus, is mijn dochter na een korte tijd genezen. Toen wij aangekomen waren in Nederland had ik veel stress, depressie en angst. Toen ontmoette ik gelovige Iraniërs in Ter Apel. Ik ging met hen mee naar een kleine kerk. Daar was het vol van liefde. In deze heilige plaats vond ik een heerlijke rust en een onbeschrijfelijke vrede in mijn hart. Ik barstte in huilen uit. In deze kerk kreeg ik een bijbel. Vanaf dit moment begon ik mij te verdiepen in de bijbel en ging ik regelmatig naar de kerk en naar Bijbelstudies. In de gemeenschap met broeders en zusters heb ik heel veel vrede gevonden en heb ik mijn leven aan Jezus gegeven. Voor mijn bekering, door allerlei moeilijkheden en door alleen twee kinderen te moeten opvoeden, was het leven voor mij ondraaglijk. Ik leefde in wanhoop. Na mijn bekering veranderde dit. Twee verzen uit de bijbel bemoedigde mij erg: Joh. 14:1 “Jullie moeten je niet zo laten verontrusten, jullie geloven in God, geloof zo ook in Mij.” En Joh. 14:27 ” Vrede laat ik jullie na, mijn eigen vrede geef ik jullie. Een andere dan de wereld te bieden heeft. Je moet je dus niet zo laten verontrusten en de moed niet verliezen.”

Ik dank God de Vader dat ik met mijn twee kinderen, Achmad en Elaha, nu met vreugde en hoop in Christus Jezus leef. Met Jezus gaan we door alle problemen heen met geduld en met vertrouwen. Ik dank God de Vader dat Hij zijn eigen Zoon voor ons heeft gegeven als een volmaakt offer voor onze zonden. Door het kostbare, vergoten bloed van Christus hebben wij vrede en harmonie in onszelf en met God onze Vader gevonden. Nu is onze taak het Goede Nieuws van de verlossing door te geven aan anderen.
Parwaneh